ZESPÓŁ SZKÓŁ CENTRUM KSZTAŁCENIA ROLNICZEGO IM. WINCENTEGO WITOSA W LEŚNEJ PODLASKIEJ

Bardzo ważnym elementem pracy pedagoga szkolnego jest kontakt z rodzicami uczniów.

Tak jak w przypadku uczniów i nauczycieli, tak w przypadku rodziców najważniejsze, co może zrobić pedagog, to po prostu: posłuchać, wesprzeć, okazać zrozumienie, wspólnie pomartwić się kłopotami i wspólnie zaplanować wszelkie dostępne sposoby poradzenia sobie z problemem.

Pedagog szkolny nie zastąpi rodzica, ani nie wyręczy w zrobieniu tego, co należy do niego. Pedagog nie ma prawa wchodzić w rolę ojca i matki. Wizyta rodziców u pedagoga ma pomóc przede wszystkim dziecku. Wizyta u pedagoga to nie formalność, której dopełnienie jest niezbędne do osiągnięcia własnego celu, np. spokoju rodzicielskiego sumienia. Włączenie pedagoga w sprawy rodzinne nie jest załatwieniem problemu, a zaledwie początkiem jego rozwiązania, jednakże WSPÓŁDZIAŁAJĄC RAZEM MOŻEMY OSIĄGNĄĆ NAPRAWDĘ DUŻO, trzeba tylko uzbroić się w cierpliwość i zbyt pochopnie nie poddawać.

Zachęcam Was Drodzy Rodzice do częstych kontaktów z wychowawcami i nauczycielami Waszych dzieci, zapraszam do odwiedzin w pokoju pedagoga, godziny i miejsce pracy znajdziecie w podzakładce ORGANIZACJA PRACY.

10 Zasad Rodzicielskiego Wychowania

(Operation PAR, 1985)

Obfita miłość.

Konstruktywna dyscyplina.

Wspólne spędzania czasu.

Zaspokojenie osobistych potrzeb wszystkich członków rodziny.

Rozwijanie wzajemnego szacunku w rodzinie.

Uczenie odróżniania dobra od zła.

Prawdziwe słuchanie.

Służenie radą.

Rozwijanie niezależności.

Poczucie realizmu życiowego.

DZIECI UCZĄ SIĘ TEGO, W CZYM I Z CZYM ŻYJĄ

(Autor nieznany; tekst od Tony ten Veen, Utrecht,

Holand, luty-marzec 1996 r.)

Jeżeli dziecko doświadcza krytycyzmu
uczy się potępiania innych.

Jeżeli dziecko doświadcza wrogości
uczy się walczyć z innymi.

Jeżeli dziecko doświadcza szyderstwa
uczy się nieśmiałości wobec innych.

Jeżeli dziecko doświadcza zawstydzenia
uczy się poczucia winy.

Jeżeli dziecko doświadcza tolerancji
uczy się cierpliwości wobec innych.

Jeżeli dziecko doświadcza wzmacniania, dodawania odwagi
uczy się zaufania wobec innych.

Jeżeli dziecko doświadcza pochwał
uczy się doceniania innych.

Jeżeli dziecko doświadcza gry fair
uczy się sprawiedliwości.

Jeżeli dziecko doświadcza bezpieczeństwa
uczy się pokładania wiary w innych.

Jeżeli dziecko doświadcza doceniania siebie
uczy się lubienia siebie samego.

Jeżeli dziecko doświadcza akceptacji i przyjaźni wobec siebie
uczy się znajdować miłość wokół siebie.

NARKOTYKI, A MOJE DZIECKO

Nie ma prostych i skutecznych recept na to, jak całkowicie uchronić dziecko przed narkotykami, ale jedno jest pewne: im lepszy mamy kontakt z dzieckiem, tym łatwiej ustrzeżemy je przed zagrożeniem.

SYGNAŁY OSTRZEGAWCZE

Sygnały ostrzegawcze mogące wskazywać na zażywanie substancji psychoaktywnych:

• Pojawienie się i występowanie nowych przedmiotów i produktów mogących służyć do przyjmowania substancji psychoaktywnych np. fifki, zapalniczki, łyżeczki, bibułki, kawałki okopconej folii aluminiowej, igły i strzykawki, waciki, paczuszki w foliowych opakowaniach, kleje, tabletki, proszek, sproszkowane zioła, bryłki, zapach dymu w pokoju, charakterystyczne, małe foliowe torebeczki.
• Zmiany psychiczne oraz dotychczasowych zachowań i zwyczajów:
  • stany nietrzeźwości,
  • osłabienie lub utrata zainteresowań,
  • zaburzenia snu,
  • wahania nastroju (drażliwość, płaczliwość lub euforia, niepokój, ataki agresji itp.),
  • zmienna mowa (powolna, zamazana lub przyśpieszona, słowotok),
  • trudności w koncentracji uwagi,
  • zachowania i reakcje nieadekwatne do sytuacji,
  • chwiejny, powolny chód lub pobudzenie ruchowe, brak koordynacji ruchowej
  • zastyganie w nienaturalnych pozycjach,
  • gorsze wyniki uczenia się czy w pracy,
  • wagarowanie,
  • opuszczanie pracy,
  • zmiana dotychczasowych znajomych,
  • poszukiwanie nowych grup i aktywności
    rozluźnienie więzi z rodziną,
  • zakłócanie porządku publicznego.
• Zamiany w wyglądzie
  
  • sprawianie wrażenia osoby chorej np. przeziębionej, kaszlącej
  • zmęczenie,
  • wychudzenie,
  • zmiany skórne np. miejsca po wkłuciach do naczyń żylnych, zadrapania, ślady po oparzeniach papierosami, przebarwienia palców, zaczerwienione skrzydełka nosa,
  • „szkliste oczy”, źrenice zwężone, rozszerzone, nieruchome, „leniwie” reagujące na światło, nieobecny wzrok

słodki czy rozpuszczalników zapach z ust.
CZEGO DORASTAJĄCE DZIECI POTRZEBUJĄ OD RODZICÓW?

Dorastające dzieci potrzebują naszej dyskretnej obecności, dostępności i gotowości do udzielenia im pomocy. Wierzą, że w porę zareagujemy, gdy dzieje się coś niedobrego i znajdziemy sposób, aby rozwiązać problem. Chcą widzieć w nas swoich sojuszników,
na których mogą liczyć w trudnych momentach.

Czego więc potrzebują od nas nasze dzieci:

• Poczucia więzi i przynależności do rodziny. Chcą czuć, że są kochane, rozumiane i mogą liczyć na wsparcie rodziców. Potrzebują naszego szacunku, przyjaznej atmosfery w domu – poczucia bezpieczeństwa.
• Poczucia własnej wartości. Chcą, aby doceniać ich wysiłki w osiąganiu sukcesów oraz chcą mieć pewność, że nie zostaną przez nas skrytykowane i odrzucone, gdy coś się nie uda.
• Wiarygodności. Chcą mieć pewność, że zachowujemy się tak jak mówimy, ale także, że potrafimy przyznać się do własnych słabości, niewiedzy i błędów.
• Sprawiedliwego traktowania. Przekonania, że rodzice w niejasnej sytuacji zareagują w oparciu o wnikliwe rozpatrzenie sprawy.
  Stanowczości w ważnych sprawach. Potrzebują jasno określonych reguł i konsekwencji w ich przestrzeganiu.
  Poszanowania intymności i dyskrecji. Chcą mieć pewność, że granice ich prywatności są przez nas respektowane.

JAK BYĆ BLIŻEJ Z DZIECKIEM?

Bliskość, zaufanie, szczerość to efekty wieloletniej pracy. Jeżeli jesteśmy, na co dzień blisko z dzieckiem, łatwiej nam zauważyć, co je cieszy, co martwi i z czym sobie nie radzi. Kiedy dziecko dorasta, zwykle trudniej nam znaleźć wspólny język, bo zaczyna być inne – czasem dziwnie się ubiera, słucha niezrozumiałej muzyki
i coraz bardziej się buntuje w wielu sprawach. Pomimo to staraj się poznawać, rozumieć i akceptować świat młodych.

Rozmowa jest podstawą dobrych kontaktów z dzieckiem, a podstawą rozmowy jest uważne słuchanie.

• Rozmawiaj ze swoim dzieckiem zawsze, wszędzie i o wszystkim. Im częściej z nim rozmawiasz, tym lepiej poznajesz jego świat, jego oczekiwania, marzenia, a także problemy.
• Staraj się zawsze znaleźć czas na rozmowę, gdy dziecko ma problem.
• Rozmowa pomaga pozbyć się przykrych uczuć. Gdy czuje się bezradne i skrzywdzone, pozwól mu się wygadać, wypłakać
  i wyzłościć. Postaraj się je zrozumieć i mądrze mu doradzić. W żadnym wypadku nie bagatelizuj jego problemów.
• Znajdź też czas, gdy chce się podzielić radością, sukcesem. Okaż swoje zadowolenie, pochwal, spytaj o szczegóły wydarzenia. Nie umniejszaj wagi sukcesu, powiedz, jaki jesteś z niego dumny. To mu dodaje wiary w siebie i jest zachętą do osiągania dalszych sukcesów.
• Staraj się dostrzegać sygnały, że dziecko cię potrzebuje. Kiedy ma jakiś problem, nie zawsze poprosi cię o rozmowę. Jeżeli będziesz uważnie je obserwować, to z pewnością dostrzeżesz wszelkie zmiany. Czasem zaczyna cię unikać, a czasem stara się być blisko, „kręci się” i czeka.
• Zainteresuj się przyjaźnie, pomóż nawiązać rozmowę.
• Stwarzaj warunki do luźnej rozmowy. Wykorzystuj naturalne chwile przy wspólnej herbacie, kolacji, na spacerze, stwórz nastrój do wieczornych „pogaduchów”, proponuj wspólne spędzanie wolnego czasu atrakcyjne także dla niego.
• Okazuj zainteresowanie jego sprawami, ale nie wypytuj natarczywie. Poczekaj, aż samo zacznie mówić o tym, co się u niego dzieje. To ono decyduje, ile chce nam o sobie powiedzieć. Uszanuj to.
• Rozmawiaj też o tym, co się u ciebie obecnie dzieje, o swoich kłopotach i planach. Pytaj je
  o zdanie w różnych sprawach i pokazuj, że liczysz się z jego opinią.
• Opowiadaj o sobie. Dzieci lubią wspomnienia rodziców z czasów ich młodości. Takie opowiadania zbliżają, bo przypominają dzieciom, że ich rodzice też byli młodzi. Nie przedstawiaj się jednak wyłącznie kryształowo, powiedz, że także robiłeś błędy i uczyłeś się podejmować trudne decyzje.
• Rozmawiaj na każdy temat, nie unikaj trudnych spraw. Zadbaj o to, żeby w waszym domu nie było tematów tabu. Rozmawiaj także o tym, czego się obawiasz. Bądź raczej doradcą niż ekspertem.

WARTO PAMIĘTAĆ O KILKU WAŻNYCH SPRAWACH…

Bądź przykładem, szanuj prawa dziecka, bądź konsekwentny, ucz…i rozmawiaj

Bądź przykładem. Postępuj tak, by być wiarygodnym. Dzieci są dobrymi obserwatorami i łatwo zauważą, gdy nie robisz tak, jak mówisz.
Wymagaj, ale stawiaj dziecku warunki możliwe do spełnienia.
Bądź konsekwentny, aby dziecko liczyło się z tobą i wiedziało, że ustalone przez ciebie normy
w ważnych sprawach muszą być respektowane.
Poznaj przyjaciół i znajomych dziecka. Pamiętaj, że w tym wieku koledzy odgrywają ważną rolę
i często mają duży wpływ.
Szanuj prawo dziecka do własnych wyborów, opinii, dysponowania swoim wolnym czasem. Doradzaj, ale nie narzucaj swojej woli.
Nie bądź nadmiernie opiekuńczy. Pozwól dziecku zdobywać doświadczenia; ono uczy się życia przede wszystkim robiąc nowe rzeczy, sprawdzając. Czasem popełnia przy tym błędy, bądź zatem czujny i w porę reaguj.
Określ jasno zasady dotyczące zakazu stosowania środków odurzających i innych używek, ale sam też unikaj nadużywania leków, papierosów i alkoholu.
Ucz jak przezwyciężać trudności i radzić sobie w trudnych sytuacjach. Dotyczy to także sytuacji, gdy ktoś proponuje narkotyki.

GDY COŚ SIĘ PSUJE, CZYLI JAK POPRAWIĆ KONTAKT Z DZIECKIEM…

Bywa, że mimo wielu wysiłków włożonych w wychowanie dziecka nasz kontakt z nim
w okresie dorastania nie jest najlepszy. Czy można coś naprawić? Na pewno można nad tym pracować, ale nie jest to łatwe. Utracone zaufanie, brak wiary, złość to sprawy, które – gdy narastały latami – mogą być trudne do zmiany, ale są możliwe i należy próbować.

Jeżeli chcesz wprowadzić zmiany, to powiedz o tym dziecku. Porozmawiaj z nim o tym, co i jak chcesz zmienić. Wyjaśnij mu, dlaczego i poproś o współpracę. Dziecko musi widzieć, że zależy ci na poprawieniu kontaktu.

Jeśli dotychczasowe próby porozumienia się z dzieckiem nie powiodły się, należy podjąć nowe działania. Nie warto rezygnować z bliskości. Oboje tego potrzebujecie.

Jeżeli jakieś zachowanie twojego dziecka jest dla ciebie nie do przyjęcia, spróbuj to zmienić. Powiedz mu:

• o jakie konkretnie zachowanie ci chodzi,
• jakie uczucia przeżywasz, gdy ono zachowuje się w ten nieakceptowany przez ciebie sposób,
• dlaczego to zachowanie jest twoim zdaniem niewłaściwe,
• jakie konsekwencje dla ciebie lub innych ma to jego zachowanie, jakiej zmiany oczekujesz.

Jeśli chcesz przeprowadzić z dzieckiem poważną rozmowę po to, by wprowadzić zmiany w waszej rodzinie, to:

• znajdź na nią jakiś spokojny moment,
• zajmuj się tylko tą konkretną sprawą,
• mów o tym, co w związku z konkretnym zdarzeniem czujesz,
  słuchaj uważnie, co dziecko ma ci do powiedzenia,
• zadbaj o to, by każdy mógł przedstawić swój punkt widzenia i wyrazić własną opinię,
• zakładaj możliwość zmiany swojego zdania,
• bądź gotowy do kompromisów,
• koncentruj się na rozwiązaniu problemu, a nie na tym kto wygra.

WYKRYWANIE SUBSTANCJI PSYCHOAKTYWNYCH – o testach

Jak postępować?

Jeżeli podejrzewasz, że dziecko zażywa narkotyki a wyczerpałeś już inne sposoby, by zdiagnozować sytuację – możesz sprawdzić to za pomocą testu. W większości aptek dostępne są testy, które wykrywają narkotyki w moczu na obecność: amfetaminy, kokainy, morfiny, THC- czyli marihuany i haszyszu.

Podstawowym materiałem biologicznym do oznaczania obecności substancji psychoaktywnych jest mocz.
Najczęściej stosowane są testy skiringowe (przesiewowe), a wśród nich testy paskowe oparte o metody immunochromatograficzne. Identyfikują one określone substancje psychoaktywne bez oznaczenia stężenia substancji w badanym moczu.
Zakres błędnych wyników w testach paskowych jest bardzo niewielki. Celem weryfikacji wyniku konieczne jest wykonanie badania w laboratoriach specjalistycznych.

Średni czas wykrywania substancji psychoaktywnej w moczu

• amfetamina (2 – 4 dni)
• konopie (2 – 7 dni; przy przewlekłym używaniu do 6 miesięcy)
• ekstasy (2 -4 dni)
• heroina (2 – 3 – 5 dni)
• kokaina (2 – 3 dni)
• metadon (7 – 8 – 10 dni)

Zanim kupisz i zrobisz test powinieneś wiedzieć:

• ile czasu upłynęło od ewentualnego zażycia narkotyku,
• czy to na pewno mocz osoby badanej,
• dobrze także wiedzieć, jaki narkotyk może wchodzić w grę.

Kiedy test może być przydatny?

• gdy dziecko zaprzecza, a masz podstawy sądzić, że jednak zażywa narkotyki,
• gdy dziecko przestało używać narkotyków – dla kontroli utrzymania abstynencji.

Na jakie pytania odpowie test?

czy dziecko zażyło dany narkotyk w okresie tzw. „czułości testu” poprzedzającym badanie.

Na jakie pytania nie odpowie test?

• czy ktoś jest uzależniony,
• jak często bierze,
• jak dużo zażył danego narkotyku.

Zawsze uważnie przeczytaj instrukcję dołączoną do testu i stosuj się ściśle do zaleceń, ponieważ testy różnią się między sobą w zależności od producenta. Musisz też brać pod uwagę możliwość pomyłki. Szybkie metody testowania mają swoje ograniczenia i minusy…

GDZIE SZUKAĆ POMOCY?

Ogólnopolska Poradnia Internetowa, działająca pod adresem www.narkomania.org.pl, jest bezpłatnym serwisem pomocowym adresowanym do osób poszukujących informacji

i pomocy w zakresie problematyki narkomanii. Poradnia świadczy pomoc on-line dla:

• osób używających narkotyków;
• osób uzależnionych od narkotyków;
• rodzin i bliskich osób z problemem narkotykowym.

O poradę można anonimowo zapytać lekarza, psychologa i prawnika.

Telefon Zaufania: Narkomania 801 199 990, czynny codzienniew godz. 16-21

Najbliższa poradnia: Powrót z „U” – ul. Stacyjna 6, 21-500 Biała Podlaska tel.: (83) 342-21-98

Zakres udzielanej pomocy:

Czynne: pon., czw. 15.00-18.00, wt., śr., pt. 16.00-19.00
1. Przyjmowani pacjenci bez ograniczeń wiekowych
2. Dla osób z problemem narkotykowym:
• Poradnictwo
• Psychoterapia indywidualna
• Grupy wstępne/edukacyjne, motywujące do leczenia
3. Dla rodzin osób z problemem narkotykowym:
• Poradnictwo
• Grupy wsparcia/edukacyjne
• Psychoterapia grupowa
4. Dla osób uzależnionych utrzymujących abstynencję
• Grupy wsparcia/edukacyjne
5. Dla osób uzależnionych niezmotywowanych do leczenia:
• Edukacja dotycząca ograniczania szkód zdrowotnych związanych z przyjmowaniem narkotyków
6. Dla wszystkich klientów/pacjentów poradni:
• Współpraca z miejscowym systemem pomocy społecznej

Fonoholizm – E-uzależnienie – nałogowe korzystanie z telefonów komórkowych i innych mediów cyfrowych.

Na podstawie aktualnego raportu z ogólnopolskich badań przeprowadzonych wśród 22 086 osób między 12 a 18 rokiem życia, 3 471 nauczycieli oraz eksperymentu społecznego pt.: POZ@SIECIĄ zanurzenie w sieci i jej powszechna obecność wymaga szczególnej atencji ze strony rodziców, ale i specjalistów poradni psychologiczno-pedagogicznych.

Efekty pozytywne aspekty korzystania z telefonu komórkowego i Internetu: wzrost poczucia bezpieczeństwa, większa i szybsza możliwość zdobywania niezbędnych informacji, nowe możliwości „sieciowania” swoich pomysłów i poglądów.

Efekty negatywne korzystania z telefonu komórkowego i Internetu:atropia (zanik) więzi społecznych, dyskomfort psychiczny i somatyczny, silne uzależnienia, ubóstwo, zaburzenia rytmu biologicznego

ODPOWIEDZIALNE KORZYSTANIE Z NOWYCH TECHNOLOGII

Korzystanie w sposób zrównoważony, z pełną świadomością negatywnych skutków kompulsywnych zachowań.
Korzystanie w kierunku nawiązywania realnych znajomości i przyjaźni.
Korzystanie w celu lepszego planowania własnego czasu.
Korzystanie z korzyścią dla rozwijania i pogłębiania swoich pasji, hobby i zainteresowań.
Korzystanie, by nieść pomoc innym.
Korzystanie mając na względzie bezpieczeństwo własne i najbliższych.
Symptomy zachowania dziecka, na które rodzic powinien zareagować:

Czuje wewnętrzną potrzebę, aby odpisać na SMS/e-mail najszybciej, jak jest to możliwe.
Często zerka na telefon komórkowy, aby sprawdzić, czy ktoś do niego nie napisał.
Często korzysta z telefonu kiedy się nudzi.
Nosi przy sobie ładowarkę/ baterię w razie, gdyby jego telefon się rozładował.
Nie mając ze sobą telefonu, często myśli o tym, kto do niego napisał bądź zadzwonił.
Nie wyobraża sobie codziennego życia bez używania telefonu komórkowego.
Kiedy jest poza zasięgiem telefonii komórkowej robi wszystko, aby ten zasięg zdobyć.
Jest osobą, która zawsze dostępna jest „pod telefonem”.
Jest kojarzony przez innych jako osoba, która nie rozstaje się z telefonem komórkowym.
Stara się mieć telefon zawsze przy sobie, również wtedy, kiedy kładzie się spać i kiedy wstaje z łóżka.
Zdarza mu się nie dosypiać, by korzystać z telefonu np. smsować, grać w gry, korzystać z Internetu.
Zaniedbuje obowiązki domowe, szkolne, bo telefon pochłaniał zbyt wiele jego uwagi.
Korzysta z telefonu komórkowego nawet wówczas, kiedy wykonuje inne obowiązki.
Nie potrafi skoncentrować się na jednej czynności gdyż jest rozproszony z powodu swojego telefonu.
Gdyby mógł, korzystałby z telefonu komórkowego i Internetu niezależnie od sytuacji i czynności jakie musi wykonać.
Wykorzystuje każdą wolną chwilę, nawet krótką, aby korzystać z telefonu komórkowego.
Jest osobą, która bardzo często robi zdjęcie innym oraz zdjęcia selfie i często umieszcza je w sieci koncentrując na nich wielką uwagę.
Nie widzi nic złego w korzystaniu z telefonu komórkowego nawet wówczas, kiedy przebywa w towarzystwie.
Używając telefonu komórkowego ograniczył realne – fizyczne kontakty z wieloma osobami.
Zabranie mu telefonu komórkowego jest dla niego surową karą.
Czuje się zły i zdenerwowany, kiedy z jakichś powodów nie może korzystać z telefonu.
Trudno mu przestać korzystać z telefonu, nawet gdy założy sobie wcześniej limit czasowy.
Czuje się przeciążony informacjami medialnymi.
Ma dosyć bycia non stop w kontakcie z innymi ludźmi.
Jeśli zapomni wziąć ze sobą telefon, robi wszystko, aby jak najszybciej mieć go ponownie przy sobie. Bez telefonu nie czuje się komfortowo.
Czasem próbuje ukrywaćfakt, że korzysta z telefonu komórkowego.
Przywiązuje ogromną wagę do marki posiadanego telefonu, jest elektronicznym gadżeciarzem.
Jeśli usłyszy dźwięk przychodzącej wiadomości, od razu instynktownie sięga po telefon przerywając to, co właśnie robił.
Korzystanie z telefonu komórkowego doprowadza do kłótni i konfliktów z najbliższymi.